Arystoteles uważał, że w swobodnym spadku prędkość jest proporcjonalna do drogi, Oto sprowadzenie tego do absurdu. Dobierzmy jednostki tak, by było czyli i podzielmy odcinek o długości 1 tak, jak na rysunku na marginesie. Wówczas pomiędzy punktem a punktem prędkość spadającego ciała będzie cały czas mniejsza od 1, a więc na przebycie tego odcinka ciało potrzebować będzie więcej czasu niż Z kolei w odcinku od do prędkość będzie mniejsza od a więc i na przebycie tego odcinka potrzeba będzie więcej czasu niż Nie trzeba chyba doprecyzowywać kolejnych kroków tego rozumowania, z którego łącznie wynika, że ciało na przebycie drogi o długości 1 potrzebować by musiało nieskończenie wiele razy co najmniej po jednostek czasu.

Po tak błyskotliwym obaleniu wzoru podanego przez Arystotelesa Galileusz podał własny wzór, a mianowicie czyli prędkość ma być proporcjonalna do czasu spadania. I wtedy zauważył, że bez sensu jest czekanie, czy nie znajdzie się jakiś kolejny młody gniewny, który ten wzór obali - trzeba dowieść, że tak jest naprawdę.

To proste spostrzeżenie uchodzi za początek fizyki. Dzieło Arystotelesa, noszące nazwę Fizyka, było filozoficznym traktatem o zjawiskach (greckie physis - oblicze, wygląd; physika - zjawiska). Dowód Galileusza, uzasadniający jego pogląd na swobodny spadek, był doświadczalny i tak fizyka przestała być fragmentem spekulatywnej filozofii, a stała się empiryczną science.

Ale ten dowód to już inna historia.