Przeskocz do treści

Delta mi!

Kącik początkującego olimpijczyka

Wykładniki p -adyczne

Bartłomiej Bzdęga

o artykule ...

  • Publikacja w Delcie: listopad 2020
  • Publikacja elektroniczna: 1 listopada 2020
  • Wersja do druku [application/pdf]: (477 KB)

O wygodnym narzędziu, przydatnym wszędzie tam, gdzie spotykamy rozkład na czynniki pierwsze

Niech |n≠ 0 będzie liczbą całkowitą, zaś p liczbą pierwszą. Wówczas największą taką liczbę całkowitą nieujemną |α, dla której pα n, nazywamy wykładnikiem p -adycznym liczby n i oznaczamy ν p(n). Dodatkowo przyjmujemy, że ν (0) = +∞ . p

Dla n ≠ 0 stwierdzenie |νp(n) = α jest równoważne stwierdzeniu, że |pα n i |pα+1 n. Stosuje się również notację p α n, którą odczytujemy:  α |p dzieli dokładnie n. Możemy też zapisać  α |n = p m, przy czym |p m. Warto jeszcze zauważyć, że p(n) ν = 0 wtedy i tylko wtedy, gdy |p n.

Wykładniki p -adyczne mają następujące własności dla całkowitych |a,b i dowolnej liczby pierwszej |p :

(1)
νp(ab) = νp(a) + νp(b) ; dla a b mamy νp(b/a) = νp(b) − νp(a) ;
(2)
jeśli |ν (a) < ν (b), p p to ν (a + b) = ν (a) p p ;
(3)
jeśli |νp(a) =νp(b), to νp(a + b)⩾ νp(a).

Dowód. Przypadek a = 0 lub b = 0 jest trywialny, więc go pominiemy. Niech a = pαn i b = pβm, przy czym p | m, n. Równość |ab = p α+β mn i niepodzielność p | mn dowodzą pierwszej części własności (1). Druga część jasno wynika z pierwszej. Aby wykazać (2) i (3), zapiszmy |a+ b = pα(m + npβ−α). Korzystając z (1) mamy |νp(a+ b) = α +νp(m + np β−α). Jeśli α < β, to |p m + np β−α, a jeśli α = β, to liczba |m +np β−α= m + n może, choć nie musi, być podzielna przez p.


We własnościach (2) i (3) dodawanie można zastąpić odejmowaniem, dowód jest praktycznie taki sam. Indukcyjnie otrzymamy następujące uogólnienie na liczby całkowite |a,b,c,... :

(2')
jeśli w ciągu (νp(a),νp(b),νp(c),...) istnieje dokładnie jeden wyraz najmniejszy, to νp(a + b +c + ...) = min{ νp(a),ν p(b), νp(c),...} ;
(3')
w każdym przypadku ν (a + b +c + ...) ⩾min{ ν (a),ν (b), ν (c),...}. p p p p

Posługując się twierdzeniem o jednoznaczności rozkładu na czynniki pierwsze, można wykazać, że dla liczb całkowitych dodatnich |a,b,c,... :

(4)
a = b wtedy i tylko wtedy, gdy dla każdej liczby pierwszej p zachodzi równość ν p(a) = νp(b) ;
(5)
a b wtedy i tylko wtedy, gdy dla każdej liczby pierwszej p zachodzi nierówność νp(a) ⩽ νp(b) ;
(6)
νp( NWD(a, b,c,...)) = min{ν p(a),νp(b),νp(c),...} ;
(7)
νp( NWW[a, b,c,...]) = max{ νp(a),νp(b),ν p(c),...} ;
(8)
liczba a jest k -tą potęgą liczby naturalnej wtedy i tylko wtedy, gdy dla każdej liczby pierwszej p zachodzi podzielność k νp(a).

Dowód pozostawiamy Czytelnikowi.

Zadania