Główną reakcją jest połączenie się dwóch jąder wodoru związane z emisją niskoenergetycznego (<1 MeV) neutrina. Reakcja ta to część cyklu pp (proton-proton). W trakcie całego cyklu produkowane jest MeV energii i neutrina elektronowe, cykl można zaś sumarycznie zapisać jako W gwiazdach masywniejszych i gorętszych od Słońca zachodzi nieco bardziej skomplikowany cykl CNO, wykorzystujący węgiel, azot i tlen (ang. carbon, nitrogen, oxygen) jako katalizatory. Reakcja odpowiada, według teorii, za produkcję energii słonecznej, a mimo to do niedawna nie zaobserwowano pochodzących z niej neutrin, gdyż wykrywanie neutrin o tak małej energii jest przedsięwzięciem niesłychanie trudnym.

Sytuację zmienił eksperyment Borexino. Wykrywa on neutrina oddające część swojej energii elektronom płynnego scyntylatora w trakcie elastycznego zderzenia, gdzie oznacza jeden z trzech rodzajów neutrin (elektronowe, mionowe bądź taonowe). Aktywnym składnikiem scyntylatora jest (kumen) oraz -difenylooksazol. Całe urządzenie, ogromny scyntylator-kalorymetr umieszczony w stalowej kuli otoczonej izolującą warstwą wody, znajduje się w laboratorium Gran Sasso we Włoszech. Zmierzony strumień neutrin, jest zgodny z przewidywanym przez Standardowy Model Słońca, Wynik może też być użyty do obliczenia całkowitej generowanej przez Słońce mocy: i daje nadzieję na rozwój doświadczalnych metod studiowania procesów zachodzących w jego wnętrzu, a więc także badania struktury podobnych gwiazd.