Powyższa własność (niezawodność) była głównym założeniem Internetu i została zrealizowana naprawdę znakomicie (technicznie ten model nazwano TCP/IP). Natomiast projektanci zupełnie pominęli inny aspekt - prywatność komunikacji. W samym czystym Internecie nie ma wbudowanych żadnych mechanizmów szyfrowania. Innymi słowy, każda porcja wysyłanej informacji (czyli tak zwany pakiet TCP/IP) biegnie po sieci jawnym tekstem, co oznacza, że każdy po drodze może odczytać jej treść, nadawcę, odbiorcę. Naturalnie to nie jest tak, że o bezpieczeństwie nikt nie pomyślał. Po prostu uznano, że ten element (jeśli będzie potrzebny) załatwi się - jak to się żargonowo mówi - w wyższej warstwie abstrakcji.

I rzeczywiście - tajność treści wiadomości użytkownicy mogą sobie stosunkowo łatwo zapewnić. Wystarczy, że sami będą (albo zrobi to za nich jakieś oprogramowanie czy protokół warstwy wyższej, np. TLS) szyfrować wiadomości lokalnie na swoich komputerach i wysyłać do Internetu już tylko szyfrogramy.

Schody zaczynają się gdzie indziej. Znacznie trudniej ukryć jest sam fakt odbycia komunikacji w Internecie między węzłem sieci a węzłem Z tym problemem stara się sobie radzić społeczność projektu TOR (The Onion Router, czyli "trasowanie cebulowe"). Pomysł polega na tym, aby wysyłanie bezpośrednie wspomóc obecnością trzech (wylosowanych ze społeczności!) pośredników. Zamiast pakietów po Internecie będą się więc kręciły wyłącznie pakiety oraz Co więcej, odpowiednio szyfrowane są również adresy węzłów, z czego wynika, że adres -a zna tylko (zakładając jego uczciwość względem społeczności TOR) a adres -a - tylko

TOR jest więc swoistą siecią w sieci, gdzie węzły przede wszystkim pośredniczą w komunikacji między innymi węzłami. Gdy ruch jest duży, to ścieżki komunikacji często na siebie nachodzą, co sprawia, że z zewnątrz (spoza TORa) w zasadzie nie jest możliwe odczytanie, kto z kim naprawdę się komunikuje.

Oczywiście, jak zawsze w kryptologii, należy się zastanowić, co się stanie, gdy kontrolę nad częścią węzłów TORa przejmie ten zły (albo ten dobry, w zależności od miejsca siedzenia względem barykady). Jest jasne, że ktoś, kto jednocześnie kontroluje oraz wie, że rozmawia z Z drugiej strony - szyfrowanie adresów zapewnia, że nawet kontrola nad dwoma spośród trzech pośredników pozwala co najwyżej stwierdzić, że zarówno jak i korzystają z TORa, ale w żaden sposób nie umożliwia ich wzajemnego skojarzenia. (Oczywiście oznacza to, że bezpieczeństwo TORa musi opierać się na założeniu, że procent przejętych węzłów jest niski).

TOR umożliwia jeszcze więcej, konkretnie - tworzenie tak zwanych serwisów ukrytych. Polega to na tym, że można stworzyć jakiś serwis (powiedzmy stronę www) w taki sposób, aby nikt nie mógł go zamknąć ani nie mógł odkryć, kto go stworzył. To zadanie nie jest wcale dużo trudniejsze od ukrytej komunikacji. Autor serwisu wybiera (losuje) w sieci TOR kilka węzłów, odzywa się do nich (oczywiście anonimowo, za pomocą opisanego wyżej systemu trzech pośredników) i prosi, aby pełnili rolę ukrytych wejść do jego serwisu. Klienci serwisu nigdy nie będą odzywać się do niego bezpośrednio, a jedynie właśnie poprzez te ukryte wejścia (a i do nich tylko za pomocą trzech pośredników). Ostatecznie, po zakończeniu protokołu wejścia do serwisu od klienta do serwera jest aż sześciu pośredników.

Anonimowość, którą oferuje TOR, jest niezwykle duża. Aby się o tym przekonać, zacytujmy fragment z tajnego raportu amerykańskiej agencji NSA, który został upubliczniony przez Edwarda Snowdena. NSA pisze w nim, że TOR jest "królem superbezpiecznych i szybkich sieci anonimizujących". Opisuje też pomysły na pewne ataki na cyberprzestępców (operacja pod kryptonimem Egoistyczna Żyrafa). Z dokumentu wynika, że NSA ma z TORem poważny problem i odnosi tylko drobne sukcesy w walce z nim. TOR sam w sobie nie został nigdy skutecznie zaatakowany. Natomiast udało się zamknąć niektóre serwisy ukryte wewnątrz TORa, na przykład portal Silk Road (http://silkroadvb5piz3r.onion), na którym handlowano przede wszystkim substancjami psychoaktywnymi.

Co pewnie oczywiste, płatności w serwisach ukrytych dokonuje się zwykle za pomocą bitcoinów. Dla pełnej anonimowości pozostaje jednak problem, jak niepostrzeżenie je zdobyć. Ale i tutaj ludzkość sobie poradziła. Poniżej przykład prawdziwego ogłoszenia (jak podał satoshi.pl za localbitcoins.com), które można było znaleźć w "tradycyjnym" Internecie:

Każda nowoczesna technologia ma dwa końce.