Jakimś sposobem jest segregacja i odzysk odpadów. Polska nie jest jedynym krajem, w którym to idzie bardzo opornie, ale jest modelowym tego (oporu) przykładem. Świadczy to nie tylko o braku kultury, ale również o braku cywilizacji. Nawet jeżeli chcielibyśmy segregować śmieci, to często nie wiemy lub nie bardzo mamy jak.

Tworzywami, które wyjątkowo trudno przetworzyć, są duromery (ang. thermosets). Dlatego od dawna poszukiwane są ich odmiany, które (zachowując pożądane cechy, takie jak wytrzymałość mechaniczna, odporność na wysoką temperaturę czy obojętność chemiczna) mogłyby być łatwo (czyli tanio i bez znaczącego dodatkowego obciążenia dla środowiska) przetwarzane [1].

Właśnie została opublikowana praca [2], którą można uważać za przełomową. Autorzy opisują w niej bardzo prosty (szybki i tani) sposób uzyskania duromerów poprzez polikondensację (para)formaldehydu  i węglowodorów z przyłączonymi dwiema grupami aminowymi  Reakcja zachodzi w ciągu kilkudziesięciu minut w temperaturze  a po dodatkowym, dziesięciominutowym podgrzaniu do  (w obecności dimetylosulfotlenku  wytwarzają się dodatkowe połączenia sieci (z wydzieleniem wody). Otrzymuje się w ten sposób materiał o bardzo dużej wytrzymałości mechanicznej.

Najciekawsze jest jednak to, że uzyskane materiały rozkładają się do podstawowych substratów w środowisku kwaśnym (wystarczająco kwaśny jest już kwas żołądkowy).

Otwiera to drogę do nowej rodziny polimerów o różnych własnościach, które byłyby całkowicie odzyskiwalne.

Można żywić nadzieję, że doprowadzi to do znacznego uszczuplenia dziedzictwa naszej cywilizacji.