Postać transformacji pól nie zależy od tego, z jakich źródeł pochodzą. Możemy więc dla uproszczenia wyobrazić sobie, że pole, które bada pierwszy obserwator, zostało wytworzone przez spoczywającą względem niego jednorodnie naładowaną płaszczyznę. Ze względu na tzw. skrócenie Lorentza obserwator poruszający się z prędkością  równoległą do naładowanej płaszczyzny stwierdzi, że powierzchniowa gęstość zgromadzonego na niej ładunku wynosi

(gdzie oznacza prędkość światła), a więc mierzona przez niego wartość składowej natężenia pola elektrycznego prostopadłej do płaszczyzny to

gdzie oznacza wartość mierzoną w układzie spoczynkowym płaszczyzny.

Dla obserwatora poruszającego się z prędkością prostopadłą do płaszczyzny gęstość ładunku będzie taka sama, jak w układzie spoczynkowym płaszczyzny, a więc zmierzy on także takie samo natężenie pola, jak mierzone w układzie spoczynkowym.

Łącząc oba wnioski, stwierdzamy, że drugi obserwator (poruszający się z prędkością ) zmierzy taką samą wartość składowej pola równoległej do jego kierunku ruchu, jak obserwator spoczywający i razy większą wartość składowej prostopadłej.